Η ελιά πολλαπλασιάζεται τόσο με αγενή πολλαπλασιασμό, με μοσχεύματα και παραφυάδες, όσο και με εγγενή, με σπόρο.  Τα δενδρύλλια που προέρχονται από σπόρο εμβολιάζονται πάντα, γιατί οι σπόροι δεν αποδίδουν την ποικιλία του μητρικού δέντρου από το οποίο έχουν προέλθει.  Ο εγγενής πολλαπλασιασμός δεν χρησιμοποιείται ευρέως, κυρίως γιατί τα δενδρύλλια μένουν πολλά χρόνια στο φυτώριο μέχρι να αναπτυχθούν και γιατί δίνει δενδρύλλια ανομοιόμορφα όσον αφορά τη ζωηρότητα βλάστησης, κάτι που αποτελεί μειονέκτημα για τους σύγχρονους ελαιώνες.

 

Στην Ελλάδα διαδεδομένος είναι και ο πολλαπλασιασμός με εξημέρωση της άγριας ελιάς, που είναι ευρέως εξαπλωμένη και στοιχείο της φυσικής βλάστησης στη Μεσόγειο.

 

Οι άγριες ελιές είτε μεταφέρονται σε φυτώριο και εμβολιάζονται όταν αναπτυχθούν καλά είτε εμβολιάζονται επί τόπου αφού πρώτα κλαδευτούν.  Οι εμβολιασμένες άγριες ελιές που αναπτύσσονται σε φυτώριο είναι γνωστές ως αμβολάδες.